70’li yıllarda İstanbul-Bahçelievler’deki evimde, bayanlara yönelik geniş katılımlı İslamî Sohbetler yapıyordum. Cübbeli Hoca’nın merhume annesi Rabia Ünlü Hanım düzenli olarak o sohbetlere gelirdi. Sohbetler bittiğinde bana yardım ederdi, böylece kendisiyle çok samimi olduk. Rabia Hanım muhabbetlerimiz esnasında Cübbeli Hoca’dan çok bahsederdi. Bu noktada ilk dikkatimi çeken şey “maddi durumları bu kadar iyi olmasına rağmen Ahmet Hoca’nın okulu bırakıp medrese’ye giderek ilim tahsili yapmasıydı.” Küçük Ahmet’i 10-11 yaşlarındayken ilk kez Rabia Hanım’ın evinde gördüm, muhterem dedesi ile cami’den geldiler. Baktım “cübbeli, şalvarlı, tostoparlak, ak yüzlü bir çocuk…” Beni görünce “Şule Abla” diyerek yanıma koştu, bu manzara karşısında gözlerim yaşardı. Duruşuyla, konuşmasıyla, hâl ve hareketleriyle yaşıtlarına göre çok farklı bir çocuktu, doğrusu ilk görüşte hayran oldum. “Sen zekisin Ahmet; hem okulu, hem medreseyi başarırsın” dedim.

Daha sonraları Mahmud Efendi Hazretleri’nden ders aldım. Bir gün İsmailağa Camii’ne gittiğimde kürsüde genç bir çocuk sohbet ediyor; etrafı sakallı, yaşlı insanlarla dolu cemaat, can kulağıyla O’nu dinliyor. Cübbeli Hoca genç yaşta; gür sesi, takdire şâyan ilmi ile insanlara yeni ufuklar açıyor. Kendisini çok takdir ettim. O dönemlerde çok sıkıntılı ve zorluklarla dolu günler geçirmiştim. Allah (Celle Celaluh) razı olsun, Cübbeli Hoca’nın ailesinden çok destek gördüm. Özellikle Rabia Hanımı saygıyla anarken, Yüce Mevla’dan gani gani rahmet dilerim. Cübbeli Ahmet Hocaefendi’yi de eskiden beri her zaman takdir eder, çok severim. Yıllardan beri değişik şekillerde iftiralara mâruz kaldığını gördüm. İnşallah bu iftiralardan da kurtulacağına inanıyorum biiznillah. Bu vesileyle kendisine selam eder, alnının akı ile cemaati’ne ve ailesine kavuşmasını temenni ederim. (Amin)